Voortdurend zijn we met onszelf in gesprek over onze identiteit: zijn we nog wie we meestal zijn of idealiter willen zijn? En als we iets doen, denken of fantaseren, wat betekent dat dan voor mij in relatie tot anderen? Als het goed is, is er voortdurend een proces gaande waarin we evalueren hoe met onze zelfwaardering ervoor staat. Ontwikkeld vanaf onze vroegste kinderjaren, is het geweten op volwassen leeftijd hopelijk mild en soepel. Dan kun je ook eventjes ‘een beetje fout’ of ‘soms wel heel erg goed’ zijn. In de psychoanalytische praktijk
ontmoeten we echter vaak mensen die worstelen met een rigide, streng en straffend geweten. Zij kunnen nooit iets goed doen en worden geplaagd door een rauwe, lage zelfwaardering. Weer anderen hebben een tekortschietend geweten en zij evalueren zichzelf vanuit een overdreven positief en egocentrisch perspectief. In vier bijeenkomsten gaan we in op de relatie tussen geweten en zelfwaardering, existentiële schaamte en schuld, schuld en schaamte na traumatiserende ervaringen en narcisme. Eigen inbreng van de deelnemers
wordt zeer gewaardeerd (en verwacht)!